Wat te zien in Cabo de Gata: kliffen, uitkijkpunten, zeebodem… en het strand van Indiana Jones
Het natuurpark Cabo de Gata, in Almería, was het eerste beschermde maritiem-terrestrische gebied in Andalusië en behoudt alle wilde charme van de maagdelijke Middellandse Zee.
Het belangrijkste vulkanische massief van het Iberisch schiereiland wordt bereikt door een verrassende zee van plastic over te steken: de kassen die zelfs door NASA zijn gefotografeerd om de voetafdruk van de mens op het oppervlak van de planeet te tonen, een witte korst gezien vanuit de lucht, de boomgaard van Europa zeggen de clichés. Een handvol kilometers verder naar het oosten is er nog een zeldzaamheid die juist het tegenovergestelde opvalt: een stukje bijna maagdelijke kustlijn, ongerept, herkenbaar aan de oude Middellandse Zee, elders zo verward door beton, strandbars en bossen met parasols. Hier kwamen de bulldozers voorbij: er was nauwelijks water, alleen kale aarde, verwoeste torens, zout en meeuwen. Heuvels en baaien die ontsnapten aan stedelijke onzin,of dat ze het op tijd zagen stoppen, zoals gebeurde met het hotel El Algarrobico, in de buurt van Carboneras, dat een spookconstructie is gebleven die symboliseert wat dit Almeriaanse paradijs had kunnen zijn en gelukkig niet was.
Gelegen aan het westelijke uiteinde van de Golf van Almería, herbergt het natuurpark Cabo de Gata, het eerste beschermde maritiem-terrestrische gebied in Andalusië (het werd aangelegd in 1987), de best bewaarde kliffen en zeebodems in zijn meer dan 60 kilometer van kustlijn Spanje. Vanuit de essentiële gezichtspunten die worden geboden door de Torre de la Vela Blanca – een 15e-eeuwse constructie die werd gebruikt om de invallen van Barbarijse piraten te volgen en die door middel van rook communiceerde met andere wachttorens – is het gemakkelijk om een idee te krijgen van de schoonheid van deze plek, ver van de klassieke kanonnen die zo massatoerisme aantrekken: indrukwekkende andesietmuren aan de voeten waarvan de zee haar schuim neerslaat; droom baaien; riffen zoals Las Sirenas, met hun stenen messen die uit het water komen -er wordt gezegd dat de zeemeerminnen eigenlijk monniksrobben waren die tot het midden van de vorige eeuw in deze wateren leefden-; de vuurtoren die je laat wachten: laat de zon achter je vallen om je de beste foto van de reis te bieden; witte boerderijen omgeven door kleine boomgaarden en groepen agaves die hun staven tonen aan de meedogenloze zon.
Dit woestijnlandschap (waaraan de nabijgelegen Rambla de Tabernas is toegevoegd, die nog steeds decoraties en zelfs een route om het zogenaamde mini-Hollywood te bezoeken) heeft bewaard, verleidde filmmakers zoals Sergio Leone, die hier zijn legendarische Dollar Trilogy filmde met de onverschrokken Clint Eastwood als hoofdrolspeler. Het strand van Mónsul, met zijn kenmerkende profielen van duinen en vulkanisch gesteente, zoals het fotogenieke La Peineta, is het decor voor films als ‘Indiana Jones and the Last Crusade’ (waarin Sean Connery meeuwen verjaagt met zijn paraplu zodat ze de sloop veroorzaken van het nazi-vliegtuig) of ‘The neverending story’. Maar de dorheid is bedrieglijk en er is veel meer leven op deze plekken dan het lijkt.
Biodiversiteit
Het park is een waardevol reservaat van biodiversiteit waar endemische planten zoals de palmetto (de enige inheemse palmboom in Europa) bewonen; Daarnaast bedekken mastiek, wilde olijven (wilde olijven), struiken, tijm en jujubes (doornig struikgewas met bladverliezende bladeren) het ‘arme’ droge gebied. De fauna is ook erg interessant, vooral voor liefhebbers van ornithologie. Flamingo’s, steltlopers en eenden in de zoutpannen bij Cabo de Gata. Meeuwen, aalscholvers en havikarenden op de kliffen en in de bergen. Kleine trappen, wulpen en de zeldzame Dupont-leeuwerik in steppegebieden zoals Las Amoladeras, waar je kunt genieten van een rondwandeling die ons kennis laat maken met een uniek ecosysteem. Ja, de Sahara in hetzelfde land waar de Picos de Europa zijn.
Maar de grootste schat ligt verborgen op het continentaal plat, leefgebied van een gevarieerde en rijke onderwaterflora en -fauna. Het transparante water nodigt uit tot zwemmen, zelfs in de winter, wanneer prachtige stranden zoals Los Genoveses minder druk zijn. Onder de kobaltblauwe spiegel bevindt zich een ingewikkelde onderwaterjungle: grote stukken kelp, weelderig vertakte algen die meer dan drie meter hoog kunnen worden. Er zijn ook overvloedige archeologische overblijfselen die spreken van de commerciële en culturele beweging van een andere tijd.
Aan de oppervlakte, in de slaperige witte dorpjes in de baaien, veilig voor wolkenkrabbers, blijft de zee zorgen, hoewel het gewicht van het toerisme dat op zoek is naar minder drukke alternatieven niet kan worden verborgen, of de aanwezigheid van inboorlingen uit Noord-Europa die hier hun verblijf hebben gevestigd omdat ze de voorkeur geven aan de buurt van licht en de meest aangename temperaturen. San José is de shuttle voor vele excursies, een stad die de laatste jaren is gegroeid, met een goed aanbod aan accommodaties, winkels en restaurants, maar dat is nog steeds niet uit de hand gelopen.
San José is het startpunt – via onverharde wegen – om de stranden van Los Genoveses en Mónsul te bereiken; en verder: de beklimming naar de Torre de la Vela Blanca die we ook noemden, een inspanning die de moeite waard is – het steile laatste stuk moet te voet worden gedaan -. Ook naar het noordoosten, om toegang te krijgen tot Las Negras, twintig kilometer langs een weg die langs de steile kustlijn slingert en ons naar de steden El Pozo de los Frailes, Los Escullos leidt(de vreemd gevormde kliffen gevormd door de zee en de wind zijn niet te missen), La Isleta (een kleine haven waar je kunt wachten op de zonsondergang onder het genot van een hapje) en Rodalquilar (met zijn oude goudmijnen). Vanuit Las Negras kun je een route nemen die over de zee hangt om de eenzame Cala de San Pedro te bereiken, een mekka voor ‘hippies’ en kluizenaars, met zijn kasteel in puin dat de baai voorzit. Een suggestie: neem op weg naar buiten het pad dat langs de kust loopt en grenst aan Cerro Negro; keer dan terug landinwaarts, door de Barranco de las Aguillas, om de boerderijen met hun waterraderen, putten en waterreservoirs in het midden van de steppen te zien.
BRON: ABC – Hoofdfoto: (De ondergaande zon bij Cabo de Gato) Jose M. Cano.