Uitgeroepen tot werelderfgoed: het imposante Romeinse aquaduct met 167 bogen dat bijna 2000 jaar in gebruik was

Hoewel het ons nu een monumentaal, indrukwekkend en zelfs ontzagwekkend werk lijkt, is de waarheid dat het aquaduct van Segovia ontworpen was voor praktische doeleinden. Natuurlijk waren de Romeinen zich bewust van de mogelijkheden ervan en de monumenten die ze achterlieten, maar wat ze vooral verwachtten van wat nu een wonderbaarlijk werk is, was dat het nuttig zou zijn. Dat het de inwoners van deze oude Romeinse stad van water zou voorzien.

Het woord aquaduct, mocht je je dat ooit hebben afgevraagd, komt van de combinatie van twee Latijnse woorden: aqua, “water”, en ducere, “leiden”. Hun bedoelingen hadden niet duidelijker kunnen zijn. Ze hadden zich nooit kunnen voorstellen dat dit werk uiteindelijk UNESCO- werelderfgoed zou worden.

Het aquaduct van Segovia, een nieuw begin voor de stad
We benadrukken de praktische aspecten omdat ze noodzakelijk zijn. In de 2e eeuw na Christus was Segovia een Romeinse stad vol heuvels en hellingen, met een weg naar de Sierra de Guadarrama die zich over 15 kilometer uitstrekte. Het lijkt veel op de stad van vandaag, maar minder Romeins dan vroeger.

De inwoners moesten dit pad dagelijks afleggen om water te halen uit wat nu de bron van Fuenfría is. Elke dag, 15 kilometer. Toen deze inwoners de voordelen van aquaducten ontdekten, twijfelden ze er geen moment aan. Waarom elke dag zo ver lopen om water te halen als dat water ook naar jou toe kan komen? Daarom was het belangrijk: het was de officiële waterleverancier van de stad.

Dit is natuurlijk niet alles, want we hebben het over het grote Romeinse Rijk. We hebben het bovendien over het grote Romeinse Rijk in een tijd van pracht en praal. Van glorie, groei en ontwikkeling. Zo sloot dit aquaduct van Segovia zich aan bij de vele bouwwerken die tijdens deze jaren van Romeinse heerschappij werden gebouwd. We vinden nog een hedendaags voorbeeld aan de ene kant van het schiereiland: het amfitheater van Tarragona. Romeinse ingenieurs wisten wat ze deden.

De oude essentie van het aquaduct van Segovia
Tot voor kort dacht men dat het Romeinse aquaduct ouder was dan nu bekend is. Recente studies van de gebruikte materialen laten zien dat de bouw ervan dateert uit het begin van de 2e eeuw.

Of het nu ging om de laatste jaren van Trajanus’ regering (98-117 n.Chr.), die het rijk glorie bracht, of om de beginjaren van Hadrianus (117-138 n.Chr.), die de prestaties van zijn voorganger evenaarde, die pracht is voelbaar in elk van de 167 bogen die het zichtbare deel van het aquaduct van Segovia vormen.

167 bogen gebouwd met 120 pilaren, gemaakt van materiaal uit de Sierra de Guadarrama zelf. Deze stenen blokken zijn zonder mortel aan elkaar verbonden en bijeengehouden door een perfecte studie van de stuwkracht die vandaag de dag nog steeds verrast en verbaast.

167 schijnbaar onmogelijke bogen die op hun hoogste punt een hoogte van 30 meter bereiken: midden in het centrum van Segovia. Voordat de top bereikt wordt, loopt deze 15 kilometer lange route grotendeels ondergronds.

Zelfs vandaag de dag kun je de exacte plek bezoeken waar de Romeinen met dit grote werk begonnen. Gezien de unieke kenmerken, de afmetingen en het centrale punt in de oude stad, zou je bijna denken dat het het werk van de duivel is, zoals een oude legende zegt.

Hoe is dit vandaag de dag tot ons gekomen?
Het aquaduct, in 1985 door UNESCO uitgeroepen tot werelderfgoed, is vandaag de dag het meest representatieve en herkenbare symbool van Segovia. Het heeft uiteraard zijn praktische functie verloren. De inwoners van Segovia hoeven niet langer naar de bergen te reizen, en hebben de bergen ook niet meer nodig om er te komen, voor hun dagelijkse watervoorziening.

Niemand zou eraan denken dit monument af te breken, simpelweg omdat het zijn oorspronkelijke doel heeft verloren. Deze wonderen zijn wonderen, ongeacht hun huidige functie: ons simpelweg met verwondering vervullen. En ons ook leren, of eraan herinneren, wie er vóór ons was.

Het aquaduct van Segovia is dus eeuwenlang onveranderd gebleven. Er is echter wel voor gezorgd: tegen het einde van de vorige eeuw werden meer dan 15 pijlers gerestaureerd om verdere achteruitgang te voorkomen. Autoverkeer eromheen is verboden en het beschermde gebied rond het monument is de laatste tijd uitgebreid. Het lijkt ons eeuwigdurend omdat het er altijd al is geweest, omdat het altijd zo is geweest, maar het moet wel onderhouden worden.

Het lijkt ons eeuwig, ook omdat we ons hulpeloos voelen onder de bogen, tegenover de enorme omvang, en even geloven dat het onmogelijk het werk van de mensheid kan zijn. Daarom is het een wonder. En vanwege de harmonie waarmee het zich verhoudt tot de rest van een stad die haar verleden heeft bewaard. Het bevindt zich in het epicentrum van de stad en lijkt bijna slechts een element, maar dat is het niet . Je begrijpt dat het dat niet is wanneer je het in de verte blijft zien, terwijl je door de oude stad dwaalt. Je begrijpt dat het dat niet is wanneer je er oog in oog mee staat en je nietig voelt.

Het aquaduct van Segovia is vanaf het allereerste begin een wonder. Het is wonderbaarlijk vanwege de constructie, die voor die tijd extreem complex was, en de sublieme uitvoering. Het is wonderbaarlijk omdat het ook een gouden tijdperk in de geschiedenis van het Romeinse Rijk vertegenwoordigt. En het is wonderbaarlijk omdat je het je zo voelt. Je denkt er zo over. Je ziet het en je denkt: wat een wonder.

BRON: Espanafascinante – Hoofdfoto: (Het Aquaduct in Segovia) Ron Brindley.