De verrassende baaien van de Costa Daurada

Als we het hebben over de zomer, stranden en verborgen baaien, dan denk je als eerste aan de Costa Brava, met zijn beroemde hoekjes en gaatjes omringd door pijnbomen. Maar wat veel mensen niet weten, is dat er aan de Costa Daurada ook talloze baaien zijn, met dezelfde charme als de eerste. Het enige verschil is dat hier het blauw van de zee die gouden tinten heeft die dit stukje kust zijn naam geven, in plaats van het donkerblauwe, bijna zwarte, van de zee van de Costa Brava.

Een van de mooiste en tegelijkertijd betaalbare routes is die tussen het kasteel van Tamarit en de stad Tarragona. Het is een fragment van het kustpad, een van die historische routes die door de eeuwen heen werden geopend om de kuststeden te communiceren en de gemeenschappelijke verdediging te helpen.

Rivierriet, eenden en duinen
Het kustpad vertrekt vanaf het strand van Altafulla, een lange strook vrijwel ongerept zand, aangezien er de monding van de Gaià is, een beschermd natuurgebied en waar daarom in plaats van appartementen en strandbars riet uit de rivier, schelpen en eenden die de duinen delen met zeemeeuwen.

Het beschaafde leven van Altafulla is dat van de oude visserswijk van de stad (die de heuvel oprijst, met zijn imposante kasteel). Deze strook oude vissershutten die nu worden ingenomen door toeristenappartementen, is een zeer charmante plek, ideaal om de batterijen op te laden voordat je begint te wandelen.

Het strand van Altafulla eindigt bij het kasteel van Tamarit, waar ook een grote camping is. Het is in privébezit, maar je kunt het interieur van de kapel bewonderen tijdens het bijwonen van de mis op zondag. Dit kleine oratorium heeft bruiloften georganiseerd van verschillende beroemdheden, waaronder die van de voetballer Andrés Iniesta.

Romaanse en romantische enclave
Deze enclave is voor het eerst gedocumenteerd in de tweede helft van de 11e eeuw. De noodzaak om te verdedigen tegen piratenaanvallen leidde tot de bouw van een uitkijktoren waaraan later tot de 14e eeuw kamers werden toegevoegd, zoals de parochiekerk, de abdij en de huizen van de heren, de Claramunt. De omliggende straten vormden een kleine groep die bekend stond als de Raval. Het hele complex werd beschermd door een muur.

Tijdens de restauratie verbleef de modernistische schilder Ramon Casas in het kasteel, die sliep in een kamer met een raam van waaruit men het hele strand van Altafulla tot aan de vuurtoren kon zien. Het is gemakkelijk voor te stellen hoe de inspiratie tot hem kwam om zijn schilderijen te schilderen.

Borstwering lopen
Vanuit de hoogste kamers van het kasteel zie je het begin van het kustpad. Het is een smal pad, zigzaggend tussen pijnbomen en rotsen, met in elke bocht een spectaculair uitzicht. Soms is het pad constant op en neer, andere keren geeft het de wandelaar een open plek in het bos, in de schaduw van de dennen, waar hij kan rusten of picknicken.

De eerste baaien zijn enclaves waar de kliffen een grote erosie hebben ondergaan, waardoor rotsen met spectaculaire vormen zijn achtergebleven. De Jovera-schedel is er een van. Tussen Tamarit en de Torre de la Mora is er een deel van de verstedelijkte route, aangezien in dit deel van dennenbomen woningen zijn, maar het is zeer goed aangegeven. Het strand van La Mora biedt een verfrissende pauze aan degenen die er even tussenuit willen.

Pas op voor piratenaanvallen
De Torre de la Mora is een oude uitkijktoren die nu zijn naam geeft aan een camping die net boven de kliffen is gebouwd. Het pad kruist aan één kant de camping; Het is een stap die elke dag door wandelaars wordt toegestaan.

De toren werd in 1562 gebouwd als een plek om naar de kust te kijken, om zichzelf te verdedigen tegen de aanvallen van de Moorse piraten die in de 16e en 17e eeuw de zeegrens raakten.

Het verschilt van andere torens in het gebied doordat het niet door een persoon is gebouwd, maar door de heersers van die tijd. Daarom is het groter en heeft het drie vierkante schietgaten waar met artilleriemateriaal de zuidelijke flanken, het oosten en west, dat wil zeggen de hele maritieme visie. Momenteel kan de bezoeker een hoge stenen cilinder zien die er sereen omheen kijkt, begeleid door het zingen van krekels en de geur van hars.

Pad tussen dennen en rotsen
Vanaf de Torre de la Mora gaat het kustpad verder tussen pijnbomen, struiken en rotsen, en hier wordt de route pas echt interessant. Er is een gedeelte dat bedekt kan worden in het binnenste gedeelte, wandelend door de vegetatie, of in het buitenste gedeelte, heel dicht bij de zee, op de rotsen van de kliffen. Als de wandelaar hoogtevrees heeft, geen geschikt schoeisel draagt ​​of er is wind of ruwe zee, dan is het beter om het binnenlandpad te nemen.

De twee kleine baaien van Roca Plana en Becs worden gescheiden door een smalle richel, die door veel mensen als een enkele baai wordt beschouwd. Het zijn nudisten- en kokette stranden, klein maar zeer toegankelijk, vanaf een kleine open plek in het bos.

Baden voor een gouden klif (hoofdfoto)
Cala Fonda, ook bekend als Waikiki Beach, is een van de parels van de route, en om er toegang toe te krijgen is er een steil maar beheersbaar pad. Het is een wild, naaktstrand, waar je, terwijl je aan het baden bent, de hoge muur van veelkleurige rots kunt bewonderen die het afsluit van de wind en van de blikken. ’s Avonds vermenigvuldigen de gouden tinten van de muur en van de zee die haar streelt.

Zoals op alle kustpaden, is het essentieel om bergschoenen te dragen, omdat strandslippers de wandelaar kunnen afschrikken. Er zijn gladde stukken waar gevaar kan ontstaan, vooral bij jonge kinderen.

Het is essentieel om een ​​hoed, zonnebrandcrème, water en vooral een rugzak met een handdoek mee te nemen. En het is dat een van de grootste geneugten van deze kustpaden is om jezelf een prijs te geven wanneer je bij elke baai aankomt en jezelf onderdompelt in de verfrissende zee.

Romeinse steengroeve
Aan het einde van de route vindt de wandelaar een geschenk bij het uitkijkpunt dat boven de kust van Tarragona uitsteekt. Vanaf dit punt kun je de hele Platja Llarga bewonderen, een lange strook zand die het einde vormt van dit kustpad. Er wordt aangenomen dat er in dit gezichtspunt een oude steengroeve was die door de Romeinen werd gebruikt. Van hieruit haalden ze rotsen en stenen om huizen en monumenten te bouwen in het nabijgelegen Tarraco.

Het strand strekt zich uit over meer dan vijf kilometer en als je er langs blijft lopen, bereik je de stad Tarragona, waar de wandelaar praktisch wordt ondergedompeld in het Romeinse theater. Maar dat is een ander verhaal en een ander artikel.

BRON: Carmen Giro – Lavanguardia – Hoofdfoto: (Cala Fonda) Jorge Franganillo.