Grot van Sant Josep, de langste bevaarbare ondergrondse rivier van Europa

Les Coves de Sant Josep in de gemeente La Vall de Uxó (Castellón), liggen aan de Costa de Azahar, vlakbij het natuurpark Sierra de Espadán. Binnen in de Sant Josep-grot bevindt zich de langste bevaarbare ondergrondse rivier van Europa, een waar spektakel voor degenen die het water ingaan. Een reis naar het binnenste van de aarde om dit culturele en geologische erfgoed te bewonderen.

De holte heeft een actieve opwelling die ontstaat in kalksteen tijdens het Midden-Trias. Wat echter merkwaardig is, is dat ondanks de vele bezoeken die verschillende speleologen aan de grot hebben gebracht, de oorsprong van de rivier en het einde van de grot nog steeds niet bekend is. Ook interessant is de temperatuur in de grot van Sant Josep, die het hele jaar constant op 20° C blijft. Het is momenteel 2.750 meter lang en daarmee de langste grot in Castellón en de op een na langste in de Valenciaanse Gemeenschap.

Geschiedenis van de grot van Sant Josep
Het belang van deze grot is zo groot dat beroemde historici zoals Sebastian Miñano, J. Cavanilles of Pascual Madoz vóór de vooruitgang van de 20e eeuw het bestaan ​​van de grot van San José al vermeldden in hun werken over geografie. Bovendien was bekend dat de grot al bekend was in het Boven-Paleolithicum, dat wil zeggen ongeveer 17.000 jaar geleden. Dit werd aangetoond door de archeologische vindplaatsen bij de ingang van de grot naast de grotschilderingen, die nu zijn uitgeroepen tot UNESCO-werelderfgoed en een plaats van cultureel belang. Om deze reden is de ingang van de grot verplaatst.

De nabijheid van een Iberische nederzetting gaf ook aan dat tijdens de Iberische periode de grot al bekend en verkend was. Het is ook bekend dat de Romeinen het bestaan ervan afwisten, zoals te zien is op een grafsteen gewijd aan Caio Cneo Craso, de zoon van de Romeinse consul Marcus Licinius Crasus.

De eerste bekende verkenning werd pas in 1902 uitgevoerd, toen de Boca del Forn werd bereikt, een smalle pas die op dat moment door het water werd vrijgelaten en die de grens van het toegankelijke deel van de grot markeerde.

In de jaren die volgden, groeide de interesse om elk detail van de Sant Josep-grot te ontdekken. Zo deed de historicus Carlos Sarthou Carreres in 1915 een gedeeltelijke verkenning. Een jaar later gingen de lokale bevolking verder dan de Boca del Forn en bereikten het Lago de Diana. Ze vonden de Galería de los Sifones echter een onoverkomelijk obstakel.

Later werd de grot ingericht om bezoeken te vergemakkelijken en om boten door te laten. Zo was de Boca del Forn in 1950 niet langer de grens van de route van de grot.

In 1954 werd de eerste speleologische verkenning uitgevoerd en vier jaar later werd het eerste topografische plan van de grot van Sant Josep opgesteld. In 1960 werd bevestigd dat de grot nog steeds bezocht werd toen hij de Galería de los Sifones passeerde. Deze pas werd opgeblazen met dynamiet en de Blauwe Vijver werd ontdekt, evenals de andere galerijen die de huidige route vormen. Er is ook de Galería Seca. In de daaropvolgende jaren worden nieuwe galerijen en sifons ontdekt tot aan het bekende uiteinde van de holte, met een lengte van meer dan 2000 meter.

Reizen door de langste bevaarbare ondergrondse rivier van Europa
De ingang van de grot van Sant Josep is ingericht als steiger voor toeristische bezoeken aan de grot. Vanaf hier leidt een schipper de kleine boten door een reis die ongeveer 40 minuten duurt en 800 meter vaart, aangezien de resterende 250 meter van het bezoek voor de droge galerij zijn. Dit is een mysterieuze en vooral stille ruimte, waar water de rotsen gedurende duizenden jaren naar believen heeft gevormd en zeer merkwaardige vormen heeft gevonden.

Op deze manier begint vanaf de pier een route die eindigt in de Sala de los Murciélagos. Het is de eerste van de grote kamers. De naam verwijst naar het grote aantal vleermuizen dat vroeger in de grot van San José woonde. Hier valt het gewelf op, met duizenden vormen gebeeldhouwd door water. Bij het verlaten van deze kamer en na het passeren van de wandeling van de geliefden, verschijnt Lake Diana, met zijn vijf meter diepte. Het wordt gekenmerkt door de kleuren groen vanwege het mos dat groeit in de donkere gebieden, hoewel het kunstmatig wordt verlicht.

Hierna bereik je de Boca del Forn, een oude kunstmatig vergrote sifon. Als je door deze galerij loopt, bereik je een nieuwe smalle pas, de Galería de los Sifones, een oude ondergelopen sifon van 60 meter lang. Het is de langste kunstmatige tunnel van de route. Hier leven enkele kreeftachtigen die alleen in dit soort natuurgebieden voorkomen.

Daarna verschijnt de Galería Seca, waar op de rots, dankzij het spel van licht en schaduw, originele formaties opvallen, zoals de Cascada de la Flor, die, als het regent, de val van het water aan zijn merkwaardige ontwerp toevoegt. Aan het einde hiervan sluit de route weer aan bij de ondergelopen galerij.

Op deze manier kom je, als je de 250 meter door een gang loopt die door de rotsen wordt geleid, bij een andere steiger. Voordat je weer op de boot stapt, kun je het begin zien van een donkere tunnel die naar de grot leidt die al is verkend maar gesloten is voor het publiek. Ongeveer 1950 meter in totaal, waarin het geheim van het begin van de ondergrondse bron van de grot van Sant Josep schuilgaat. Er zijn maar weinig mensen, speleologen en experts, dit deel van de grot binnengegaan.

Voor het einde van het bezoek, en terug in de boot, kun je het gebied zien dat bekend staat als de kathedraal, omdat het een gewelf heeft van 12 meter hoog. Hier zie je overal vreemde druipstenen hangen, zoals La Medusa, dat doet denken aan de kwal.

BRON: Fascinatingspain – Hoofdfoto: (Les Coves de Sant Josep) – Coves Sant Josep.